ၿပီးခဲ့သည့္ ဧပရယ္လထုတ္ The Wave မဂၢဇင္းတြင္ ကုလသမဂၢ
အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔၏ “Oh! We are Burmans” ဆိုသည့္
ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားမွာ
အားနည္းခ်က္ေၾကာင္ကြက္အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးျခင္း၊
အေတြးတိမ္ျခင္းတို႔ကို ေတြ႕ရၿပီး ထိုေရာဂါမ်ိဳးကို
လူႀကီးသူငယ္နာဟုေခၚေၾကာင္း ေရးသားထားသည္။
ျမန္မာေတြ မညံ့ပါဟု အခ်ိဳ႕က ဂုဏ္ယူတႀကီး ေျပာၾကသည္။ ထိုအဆိုအေပၚ
အျငင္းပြားရန္လည္းမရွိေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာေတြက အမွန္တကယ္ပင္
မညံ့ၾက၍ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာေတြ ထူးခြ်န္သလားဟု ေမးလွ်င္
အေျဖရက်ပ္သည္။ စာေရးသူ ငယ္စဥ္က ရဟတ္ယာဥ္ တီထြင္ေသာ ပန္းပဲဆရာတစ္ဦးကို
ျမင္ဖူးသည္။ ထိုပန္းပဲ ဆရာမွာ စာမတတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ရဟတ္ယာဥ္တစ္စင္းကို
ဟင္းဂလိုင္း သံေခ်ာင္းေကြး၍ ႏွစ္လံုးထိုး ကားအင္ဂ်င္သံုးကာ
တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ သူ၏ ရဟတ္ယာဥ္ကို ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ေခ်ာင္းစပ္တြင္
စမ္းသပ္ပ်ံသန္းရာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ ႏြားလွည္းမ်ားျဖင့္
လာေရာက္အားေပးခဲ့ၾကသည္မွာ ပဲြေတာ္သဖြယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္
ရဟတ္ယာဥ္မွာ ေျခာက္ထပ္တိုက္ တစ္လံုးစာမွ် အေပၚတက္သြားၿပီး ေရွ႕လည္းမတိုး၊
ေနာက္လည္းမသြား၊ အေပၚလည္း ဆက္မတက္ဘဲ အသံစံုျမည္ဟီး၍ ေလထဲတြင္ပင္
တန္႔ေနေတာ့သည္။ မၾကာပါေခ်၊ မိတ္အင္ဘားမား ရဟတ္ယာဥ္ႀကီးမွာ ေခ်ာင္းထဲသို႔
အရွိန္ျပင္းစြာ ျပဳတ္က်ေလေတာ့သည္။ ပေရာ္ဖက္ဆာ အင္ဂ်ီနီယာ ပန္းပဲဆရာမွာ
နံရိုးေတြ အကုန္က်ိဳး၍ သြားေတြလည္း တစ္ေခ်ာင္းမွမက်န္ေခ်။ သို႔ရာတြင္
အသက္မေသခဲ့ေပ။ အသက္မေသေသာ္လည္း အဖမ္းခံရသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာင္မက်ေခ်။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ စာမတတ္ေပမတတ္ ေက်းေတာသား ျမန္မာတစ္ဦးက
ရဟတ္ယာဥ္တစ္စင္းကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း အႏွီနယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွ လူထုက
ဂုဏ္ယူလ်က္ ရွိၾကသည္။
အထက္ပါ ျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာေတြမွာ အတုျမင္ အတတ္သင္၊
သင္လြယ္တတ္လြယ္သည့္ ဥာဏ္ေကာင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ္တိုင္
စဥ္းစားေတြးေတာျခင္း မရွိဟု ဆိုရမည္။ တစ္ကြက္သာစဥ္းစား၍
ေနာက္တစ္ကြက္အတြက္ မစဥ္းစားဟု ဆိုရေပမည္။ ပန္ကာႏွင့္ အင္ဂ်င္ရွိလွ်င္
ရဟတ္ယာဥ္ျဖစ္ၿပီ အထင္ေရာက္၍ ဂ်ိဳင္ရိုစကုပ္၏ သေဘာတရား၊ ယာဥ္၏ Balance
စသည္တို႔ကို တစ္ကြက္မွ် မစဥ္းစားထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ စာမတတ္သူျဖစ္၍
ထိုအခ်က္ကို အျပစ္ေျပာရန္မရွိေသာ္လည္း စြန္႔ဦးတီထြင္သူ ပန္းဘဲဆရာကို
အစိုးရကဖမ္းဆီး၍ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မလုပ္ရန္ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္
သတိေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္
စြန္႔ဦးတီထြင္သူကို အစိုးရကပင္ ေထာက္ပံ့၍ ေျမႇာက္စားသည္ မဟုတ္ေလာ၊ ယခု
ျဖစ္ရပ္မွာမူ တိုးတက္လိုသူကို အညြန္႔ခ်ိဳးလိုက္သကဲ့သို႔ပင္ ရွိေတာ့သည္။
ရွိတာနဲ႔ လွေအာင္ဝတ္မည္၊ လုပ္သလိုမျဖစ္ပါက၊ ျဖစ္သလို လုပ္မည္ဟု
ေၾကြးေၾကာ္ျပလိုက္ေသးသည္။ ဘာမွမရွိေပလို႔ ရွိမ်ားရွိလို႔ကေတာ့
ဒံုးပ်ံေတာင္ ထြင္ျပလိုက္ဦးမည္ဟု ဟစ္ေၾကြးသူလည္း ရွိသည္။
ဘာပစၥည္းပ်က္ပ်က္ အသာေလးျပင္တတ္တယ္၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္
လို႔ကေတာ့ သူေ႒းျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္မွမသြားခ်င္လို႔သာဟူေသာ စကားမ်ားလည္း
ၾကားဖူးၾက ေပလိမ့္မည္။ အမွန္ပင္ေတာ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ ဖြင့္မရေတာ့၍
လမ္းေဘးပံုထားေသာ တီဗီြေတြ၊ ဗီြဒီယိုျပစက္ေတြ၊ ေရခဲေသတၱာေတြ
ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာ့အစြမ္းျဖင့္ ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ အႏွစ္နွစ္ဆယ္
အသံုးခံသည့္ ပစၥည္းေကာင္းေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ကမာၻစစ္အၾကြင္းအက်န္
ဘတ္စကားအိုႀကီးမ်ား စင္းလံုးေခ်ာ မဟုတ္သည့္တိုင္ မူလဥပဓိရုပ္မပ်က္ဘဲ
အႏၱရာယ္ကင္းသည္ဟု ထင္ရသည္အထိေတာ့ စီးနင္းႏိုင္ေအာင္ ျမန္မာတို႔
စြမ္းေဆာင္ထားသည္။ လိပ္ခံုးကား၊ ဂ်စ္ကားေတြမွာ ၾကည့္လွ်င္ ကမာၻလွည့္
ခရီးသည္ေတြ တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ရေသးသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ မ်ိဳးတုန္း
ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ကားမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ ငယ္ရုပ္ပင္ မေပ်ာက္ေသးေခ်။
အပိုပစၥည္းလည္း မရွိေတာ့သည့္တိုင္ ျမန္မာေတြ ဘယ္ကဘယ္လို
တီထြင္ျပဳျပင္ထားၾကသနည္း၊ အလြန္ကို ေတာ္ေသာ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ား
ျဖစ္ပါသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အားကိုးတႀကီး လာေရာက္၍
ယေန႔ေခတ္ေပၚ လပ္ဇ္ကား တစ္စင္းကို ျပဳျပင္ခိုင္းလွ်င္ မူလီပင္
ဘယ္နားကျဖဳတ္ရမွန္းမသိေသာ အေျခအေန ဆိုက္သြားႏိုင္သည္။ တြင္ခံုဆရာ၏ သား၊
ေျမးေတြက မိုလုပ္သည့္စက္ကိုပင္ မပိုင္ေသးေခ်၊ ဘိုးေဘးနည္း အတိုင္း
မ်က္မွန္းႏွင့္ ဟိုနားထူ၊ ဒီနားပါး လုပ္ေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ
အေဟာင္းႀကီးမ်ားထဲမွ ေဖာက္မထြက္ႏိုင္ေသးဘဲ မိမိပရိတ္သတ္၊ မိမိအရပ္၊ မိမိ
ဇာတ္ႏွင့္ ေက်နပ္ေနၾကျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သူေ႒းႀကီးေတြ အလြန္ေပါသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ေဒသတြင္းသာမက
ကမာၻ႕အဆင့္ထဲတြင္ ဝင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသူမ်ား ရွိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
သို႔ေသာ္ မည္သူမွ် ကမာၻ႕အဆင့္ဝင္ေအာင္ ခ်မ္းသာပါသည္ဟု
ထုတ္ေဖာ္မေၾကျငာေခ်။ မည္သည့္နည္းႏွင့္ ခ်မ္းသာသနည္းဟု မေျပာႏိုင္ၾက၍
ျဖစ္သည္။ မေျပာဝ့ံၾက၍လည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ႏိုင္ငံအတြင္းတြင္ေတာ့
ယခုေလာက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာ စနစ္ႀကီးတြင္ပင္ ယခုကဲ့သို႔ ခ်မ္းသာေအာင္
ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကသည္။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈသာ ဖြင့္ေပးလိုက္လွ်င္
ယခုထက္ပိုမို ခ်မ္းသာလိမ့္မည္ဟု ျမန္မာသူေ႒းေတြ ကိုယ့္ ဟာဒယကို
ကိုယ္ျပန္၍ အစာေကြ်းၾကသည္။ ဝိတ္တန္းမတူေသာ ကမာၻ႕အဆင့္ သူေ႒းမ်ားႏွင့္
စိတ္ကူးထဲမွာ ႀကိတ္ၿပိဳင္သလို အေျခြအရံမ်ားကလည္း ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႕၍
ေျမႇာက္ပင့္ေပးသည္။ ေဒသတြင္း ကုမၸဏီခပ္ေသးေသးတစ္ခု (သို႔)
ေအာက္ေစ်းႏွိမ္၍ ဝယ္မည့္ တရုတ္ကုမၸဏီ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုႏွင့္
အလုပ္တဲြလုပ္ရလွ်င္ ျမန္မာသူေ႒းမ်ား ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ၾကသည္။
ကမာၻ႕ေစ်းကြက္တြင္ မိမိတို႔ အမွန္တကယ္ ရႏိုင္သည့္ အက်ိဳးအျမတ္ကို
ထိုကုမၸဏီ ေတြက ယူ၍ အရိုးအရင္းသာ ေပးသြားၾကသည္ကိုသိလွ်င္ မခ်ိတင္ကဲ
ျဖစ္ေပဦးမည္။ ျမန္မာသူေ႒းေတြ ကမာၻႏွင့္ ယွဥ္ႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ ကမာၻတြင္
ျမန္မာ သူေ႒း၏ ကုမၸဏီက ထုတ္ေသာပစၥည္း ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိ သနည္းဟု
ျပန္ၾကည့္ရန္လိုသည္။ ဧရာမ စိုက္ကြင္းႀကီးမ်ား၊ ဧရာမ
ေမြးျမဴေရးစခန္းႀကီးမ်ား ရွိေစကာမူ ကမာၻ႕ေစ်းကြက္တြင္ ျမန္မာျပည္ကထုတ္ေသာ
တံဆိပ္ႏွင့္ ဆန္၊ ရာဘာ၊ ဆီအုန္း၊ သားငါး မေတြ႕ရေခ်။ ထုိိ႔ေၾကာင့္
ျမန္မာျပည္မွာ သူေ႒းေတြ သာ ႀကီးပြားသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းစုေတြက
မႀကီးပြားဟု ဆိုရမည္။ ကုမၸဏီႀကီးပြားမွ စီးပြားေရး ေအာင္ျမင္သည္ဟု
ဆိုရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကမာၻ႕ ေစ်းကြက္တြင္ မိုက္ခရို ေဆာ့၊ ဝါလ္းမတ္၊
ဖိုဒ့္၊ ဆမ္ေဆာင္း စသည္ျဖင့္ သူေ႒းေတြမွာ သူ႕ဂုဏ္ႏွင့္သူရွိ သည္။
ျမန္မာသူေ႒းမ်ားက လူႀကီးပြားေအာင္သာ ဟိုကပ္ဒီကပ္ႏွင့္
ႀကံဖန္ႀကိဳးစားသြားၾကသည္။ ေအာင္ျမင္မႈဟူ၍ မည္မည္ရရ တစ္စံုတစ္ရာမရွိ။
ထို႔ေၾကာင့္ ကမာၻ႕တန္းမွီ သူေ႒းမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရာတြင္
တစ္တန္းေလ်ာ့သလို ျဖစ္ေနရသည္။ ျပႆနာမွာ စြန္႔ ဦးတီထြင္လိုစိတ္ မရွိ
ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
အာလူးေၾကာ္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာလုပ္ အာလူးေၾကာ္ကို မစားလိုၾက၊ တရုတ္ကလာေသာ
တာရွည္ခံ အေရာင္ဆိုး အရည္အေသြးမမွီ အားလူးေၾကာ္ကိုမွ စားခ်င္သည္။
ကိုရီးယားတြင္ ဝါးရွားပါး၍ ထမင္းလိပ္လုပ္ေရာင္းသည္ကို ေခတ္မွီသည္ဟု၍
ထမင္းလိပ္စားသည္။ ျမန္မာခဲတံေခ်ာင္းႏွင့္ သေဘာသဘာဝ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။
ရပ္ကြက္ထဲက မုန္႔ဆိုင္ေတြမွာ ျမန္မာဇီးထုပ္ ေရာင္းသည္ကိုပင္
မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ယိုးဒယားႏွင့္ တရုတ္မုန္႔မ်ားက ေနရာယူ ေနသည္။ မည္သည့္
အစားအေသာက္က အႏၱရာယ္ကင္းသည္ကို ျမန္မာတိုင္းသိေသာ္လည္း
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ကိုသာ စားခ်င္သည္။ အထုပ္အပိုး ျပင္ဆင္မႈတြင္ စားခ်င္စဖြယ္
ဆဲြေဆာင္ထား၍ျဖစ္သည္။ အဓိကျပႆနာမွာ မိမိတို႔လုပ္ငန္းကို ရိုးရာအတိုင္း
စဲြကိုင္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး အေျပာင္းအလဲကို မလုပ္လိုျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
မူလလက္ေဟာင္းဆိုသည့္ နာမည္တစ္လံုးႏွင့္ပင္ ေက်နပ္ေနၿပီး ေခတ္ႏွင့္ညီေအာင္
ေျပာင္းလဲ လုပ္ကိုင္ႏိုင္မႈ မရွိ၊ စဥ္းလည္း မစဥ္းစားေပ။ ထို႔ေၾကာင့္
လူတစ္ဦးခ်င္း၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုခ်င္း ေနာက္က်က်န္ခဲ့ရင္းမွ
တိုင္းျပည္အတိုင္း အတာႏွင့္ပါ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
ေနာင္လာမည့္ သံုးေလးႏွစ္အတြင္း အာဆီယံကုန္သြယ္မႈဇုန္ေတြ လာေပေတာ့မည္။
ယခုပင္လွ်င္ တရုတ္ႏွင့္ ယိုးဒယားပစၥည္းေတြကို မယွဥ္ႏိုင္လွ်င္၊
ၿပိဳင္ဘက္ေတြ မ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ျမန္မာ့ရိုးရာလုပ္ငန္းေတြ
ပေပ်ာက္သြားဖို႔သာ ရွိသည္။ တိုးရစ္ေတြ အမွတ္တရ လာၾကည့္သည့္ ျပတိုက္ထဲက
လုပ္ငန္းေလးေတြသာ ျဖစ္သြားဖို႔ရွိသည္။ ယေန႔ လုပ္စားေနရသည့္
အေျခအေနမ်ိဳးကို သာယာေန၍မရ၊ လုပ္ငန္းေတြ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ျဖစ္ေနသာ
အရွိန္အဟုန္ ျပင္းလြန္းသည့္ ကမာၻ႕ေစ်းကြက္တြင္ ျမန္မာသူေ႒းေတြ
ရပ္တည္ႏိုင္ၾကမည္ေလာ၊ သူေ႒းေတြတင္မဟုတ္ လက္မႈပညာသည္၊
ကြ်မ္းက်င္ပညာသည္ေတြေရာ ထိုကမာၻ႕ေစ်းကြက္ထဲတြင္ ရွိေနၾကေသာ
အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္မည္ေလာ။ စဥ္းစားၾကဖို႔သာ ရွိသည္။
ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပသည္
(ပါဝင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ မူလစာေရးသူ၏ အျမင္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။)
(တင္ထားၿပီးသား၊ ဖတ္ထားၿပီးသား သူမ်ားအတြက္ ေမးလ္ ႐ႈပ္သလိုျဖစ္သြားလွ်င္
မရည္႐ြယ္ပါေၾကာင္း..။)
ဦးစစ္မင္း
အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔၏ “Oh! We are Burmans” ဆိုသည့္
ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားမွာ
အားနည္းခ်က္ေၾကာင္ကြက္အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးျခင္း၊
အေတြးတိမ္ျခင္းတို႔ကို ေတြ႕ရၿပီး ထိုေရာဂါမ်ိဳးကို
လူႀကီးသူငယ္နာဟုေခၚေၾကာင္း ေရးသားထားသည္။
ျမန္မာေတြ မညံ့ပါဟု အခ်ိဳ႕က ဂုဏ္ယူတႀကီး ေျပာၾကသည္။ ထိုအဆိုအေပၚ
အျငင္းပြားရန္လည္းမရွိေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာေတြက အမွန္တကယ္ပင္
မညံ့ၾက၍ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာေတြ ထူးခြ်န္သလားဟု ေမးလွ်င္
အေျဖရက်ပ္သည္။ စာေရးသူ ငယ္စဥ္က ရဟတ္ယာဥ္ တီထြင္ေသာ ပန္းပဲဆရာတစ္ဦးကို
ျမင္ဖူးသည္။ ထိုပန္းပဲ ဆရာမွာ စာမတတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ရဟတ္ယာဥ္တစ္စင္းကို
ဟင္းဂလိုင္း သံေခ်ာင္းေကြး၍ ႏွစ္လံုးထိုး ကားအင္ဂ်င္သံုးကာ
တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ သူ၏ ရဟတ္ယာဥ္ကို ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ေခ်ာင္းစပ္တြင္
စမ္းသပ္ပ်ံသန္းရာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ ႏြားလွည္းမ်ားျဖင့္
လာေရာက္အားေပးခဲ့ၾကသည္မွာ ပဲြေတာ္သဖြယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္
ရဟတ္ယာဥ္မွာ ေျခာက္ထပ္တိုက္ တစ္လံုးစာမွ် အေပၚတက္သြားၿပီး ေရွ႕လည္းမတိုး၊
ေနာက္လည္းမသြား၊ အေပၚလည္း ဆက္မတက္ဘဲ အသံစံုျမည္ဟီး၍ ေလထဲတြင္ပင္
တန္႔ေနေတာ့သည္။ မၾကာပါေခ်၊ မိတ္အင္ဘားမား ရဟတ္ယာဥ္ႀကီးမွာ ေခ်ာင္းထဲသို႔
အရွိန္ျပင္းစြာ ျပဳတ္က်ေလေတာ့သည္။ ပေရာ္ဖက္ဆာ အင္ဂ်ီနီယာ ပန္းပဲဆရာမွာ
နံရိုးေတြ အကုန္က်ိဳး၍ သြားေတြလည္း တစ္ေခ်ာင္းမွမက်န္ေခ်။ သို႔ရာတြင္
အသက္မေသခဲ့ေပ။ အသက္မေသေသာ္လည္း အဖမ္းခံရသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာင္မက်ေခ်။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ စာမတတ္ေပမတတ္ ေက်းေတာသား ျမန္မာတစ္ဦးက
ရဟတ္ယာဥ္တစ္စင္းကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း အႏွီနယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွ လူထုက
ဂုဏ္ယူလ်က္ ရွိၾကသည္။
အထက္ပါ ျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာေတြမွာ အတုျမင္ အတတ္သင္၊
သင္လြယ္တတ္လြယ္သည့္ ဥာဏ္ေကာင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ္တိုင္
စဥ္းစားေတြးေတာျခင္း မရွိဟု ဆိုရမည္။ တစ္ကြက္သာစဥ္းစား၍
ေနာက္တစ္ကြက္အတြက္ မစဥ္းစားဟု ဆိုရေပမည္။ ပန္ကာႏွင့္ အင္ဂ်င္ရွိလွ်င္
ရဟတ္ယာဥ္ျဖစ္ၿပီ အထင္ေရာက္၍ ဂ်ိဳင္ရိုစကုပ္၏ သေဘာတရား၊ ယာဥ္၏ Balance
စသည္တို႔ကို တစ္ကြက္မွ် မစဥ္းစားထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ စာမတတ္သူျဖစ္၍
ထိုအခ်က္ကို အျပစ္ေျပာရန္မရွိေသာ္လည္း စြန္႔ဦးတီထြင္သူ ပန္းဘဲဆရာကို
အစိုးရကဖမ္းဆီး၍ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မလုပ္ရန္ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္
သတိေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္
စြန္႔ဦးတီထြင္သူကို အစိုးရကပင္ ေထာက္ပံ့၍ ေျမႇာက္စားသည္ မဟုတ္ေလာ၊ ယခု
ျဖစ္ရပ္မွာမူ တိုးတက္လိုသူကို အညြန္႔ခ်ိဳးလိုက္သကဲ့သို႔ပင္ ရွိေတာ့သည္။
ရွိတာနဲ႔ လွေအာင္ဝတ္မည္၊ လုပ္သလိုမျဖစ္ပါက၊ ျဖစ္သလို လုပ္မည္ဟု
ေၾကြးေၾကာ္ျပလိုက္ေသးသည္။ ဘာမွမရွိေပလို႔ ရွိမ်ားရွိလို႔ကေတာ့
ဒံုးပ်ံေတာင္ ထြင္ျပလိုက္ဦးမည္ဟု ဟစ္ေၾကြးသူလည္း ရွိသည္။
ဘာပစၥည္းပ်က္ပ်က္ အသာေလးျပင္တတ္တယ္၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္
လို႔ကေတာ့ သူေ႒းျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္မွမသြားခ်င္လို႔သာဟူေသာ စကားမ်ားလည္း
ၾကားဖူးၾက ေပလိမ့္မည္။ အမွန္ပင္ေတာ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ ဖြင့္မရေတာ့၍
လမ္းေဘးပံုထားေသာ တီဗီြေတြ၊ ဗီြဒီယိုျပစက္ေတြ၊ ေရခဲေသတၱာေတြ
ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာ့အစြမ္းျဖင့္ ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ အႏွစ္နွစ္ဆယ္
အသံုးခံသည့္ ပစၥည္းေကာင္းေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ကမာၻစစ္အၾကြင္းအက်န္
ဘတ္စကားအိုႀကီးမ်ား စင္းလံုးေခ်ာ မဟုတ္သည့္တိုင္ မူလဥပဓိရုပ္မပ်က္ဘဲ
အႏၱရာယ္ကင္းသည္ဟု ထင္ရသည္အထိေတာ့ စီးနင္းႏိုင္ေအာင္ ျမန္မာတို႔
စြမ္းေဆာင္ထားသည္။ လိပ္ခံုးကား၊ ဂ်စ္ကားေတြမွာ ၾကည့္လွ်င္ ကမာၻလွည့္
ခရီးသည္ေတြ တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ရေသးသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ မ်ိဳးတုန္း
ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ကားမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ ငယ္ရုပ္ပင္ မေပ်ာက္ေသးေခ်။
အပိုပစၥည္းလည္း မရွိေတာ့သည့္တိုင္ ျမန္မာေတြ ဘယ္ကဘယ္လို
တီထြင္ျပဳျပင္ထားၾကသနည္း၊ အလြန္ကို ေတာ္ေသာ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ား
ျဖစ္ပါသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အားကိုးတႀကီး လာေရာက္၍
ယေန႔ေခတ္ေပၚ လပ္ဇ္ကား တစ္စင္းကို ျပဳျပင္ခိုင္းလွ်င္ မူလီပင္
ဘယ္နားကျဖဳတ္ရမွန္းမသိေသာ အေျခအေန ဆိုက္သြားႏိုင္သည္။ တြင္ခံုဆရာ၏ သား၊
ေျမးေတြက မိုလုပ္သည့္စက္ကိုပင္ မပိုင္ေသးေခ်၊ ဘိုးေဘးနည္း အတိုင္း
မ်က္မွန္းႏွင့္ ဟိုနားထူ၊ ဒီနားပါး လုပ္ေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ
အေဟာင္းႀကီးမ်ားထဲမွ ေဖာက္မထြက္ႏိုင္ေသးဘဲ မိမိပရိတ္သတ္၊ မိမိအရပ္၊ မိမိ
ဇာတ္ႏွင့္ ေက်နပ္ေနၾကျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သူေ႒းႀကီးေတြ အလြန္ေပါသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ေဒသတြင္းသာမက
ကမာၻ႕အဆင့္ထဲတြင္ ဝင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသူမ်ား ရွိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
သို႔ေသာ္ မည္သူမွ် ကမာၻ႕အဆင့္ဝင္ေအာင္ ခ်မ္းသာပါသည္ဟု
ထုတ္ေဖာ္မေၾကျငာေခ်။ မည္သည့္နည္းႏွင့္ ခ်မ္းသာသနည္းဟု မေျပာႏိုင္ၾက၍
ျဖစ္သည္။ မေျပာဝ့ံၾက၍လည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ႏိုင္ငံအတြင္းတြင္ေတာ့
ယခုေလာက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာ စနစ္ႀကီးတြင္ပင္ ယခုကဲ့သို႔ ခ်မ္းသာေအာင္
ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကသည္။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈသာ ဖြင့္ေပးလိုက္လွ်င္
ယခုထက္ပိုမို ခ်မ္းသာလိမ့္မည္ဟု ျမန္မာသူေ႒းေတြ ကိုယ့္ ဟာဒယကို
ကိုယ္ျပန္၍ အစာေကြ်းၾကသည္။ ဝိတ္တန္းမတူေသာ ကမာၻ႕အဆင့္ သူေ႒းမ်ားႏွင့္
စိတ္ကူးထဲမွာ ႀကိတ္ၿပိဳင္သလို အေျခြအရံမ်ားကလည္း ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႕၍
ေျမႇာက္ပင့္ေပးသည္။ ေဒသတြင္း ကုမၸဏီခပ္ေသးေသးတစ္ခု (သို႔)
ေအာက္ေစ်းႏွိမ္၍ ဝယ္မည့္ တရုတ္ကုမၸဏီ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုႏွင့္
အလုပ္တဲြလုပ္ရလွ်င္ ျမန္မာသူေ႒းမ်ား ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ၾကသည္။
ကမာၻ႕ေစ်းကြက္တြင္ မိမိတို႔ အမွန္တကယ္ ရႏိုင္သည့္ အက်ိဳးအျမတ္ကို
ထိုကုမၸဏီ ေတြက ယူ၍ အရိုးအရင္းသာ ေပးသြားၾကသည္ကိုသိလွ်င္ မခ်ိတင္ကဲ
ျဖစ္ေပဦးမည္။ ျမန္မာသူေ႒းေတြ ကမာၻႏွင့္ ယွဥ္ႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ ကမာၻတြင္
ျမန္မာ သူေ႒း၏ ကုမၸဏီက ထုတ္ေသာပစၥည္း ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိ သနည္းဟု
ျပန္ၾကည့္ရန္လိုသည္။ ဧရာမ စိုက္ကြင္းႀကီးမ်ား၊ ဧရာမ
ေမြးျမဴေရးစခန္းႀကီးမ်ား ရွိေစကာမူ ကမာၻ႕ေစ်းကြက္တြင္ ျမန္မာျပည္ကထုတ္ေသာ
တံဆိပ္ႏွင့္ ဆန္၊ ရာဘာ၊ ဆီအုန္း၊ သားငါး မေတြ႕ရေခ်။ ထုိိ႔ေၾကာင့္
ျမန္မာျပည္မွာ သူေ႒းေတြ သာ ႀကီးပြားသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းစုေတြက
မႀကီးပြားဟု ဆိုရမည္။ ကုမၸဏီႀကီးပြားမွ စီးပြားေရး ေအာင္ျမင္သည္ဟု
ဆိုရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကမာၻ႕ ေစ်းကြက္တြင္ မိုက္ခရို ေဆာ့၊ ဝါလ္းမတ္၊
ဖိုဒ့္၊ ဆမ္ေဆာင္း စသည္ျဖင့္ သူေ႒းေတြမွာ သူ႕ဂုဏ္ႏွင့္သူရွိ သည္။
ျမန္မာသူေ႒းမ်ားက လူႀကီးပြားေအာင္သာ ဟိုကပ္ဒီကပ္ႏွင့္
ႀကံဖန္ႀကိဳးစားသြားၾကသည္။ ေအာင္ျမင္မႈဟူ၍ မည္မည္ရရ တစ္စံုတစ္ရာမရွိ။
ထို႔ေၾကာင့္ ကမာၻ႕တန္းမွီ သူေ႒းမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရာတြင္
တစ္တန္းေလ်ာ့သလို ျဖစ္ေနရသည္။ ျပႆနာမွာ စြန္႔ ဦးတီထြင္လိုစိတ္ မရွိ
ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
အာလူးေၾကာ္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာလုပ္ အာလူးေၾကာ္ကို မစားလိုၾက၊ တရုတ္ကလာေသာ
တာရွည္ခံ အေရာင္ဆိုး အရည္အေသြးမမွီ အားလူးေၾကာ္ကိုမွ စားခ်င္သည္။
ကိုရီးယားတြင္ ဝါးရွားပါး၍ ထမင္းလိပ္လုပ္ေရာင္းသည္ကို ေခတ္မွီသည္ဟု၍
ထမင္းလိပ္စားသည္။ ျမန္မာခဲတံေခ်ာင္းႏွင့္ သေဘာသဘာဝ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။
ရပ္ကြက္ထဲက မုန္႔ဆိုင္ေတြမွာ ျမန္မာဇီးထုပ္ ေရာင္းသည္ကိုပင္
မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ယိုးဒယားႏွင့္ တရုတ္မုန္႔မ်ားက ေနရာယူ ေနသည္။ မည္သည့္
အစားအေသာက္က အႏၱရာယ္ကင္းသည္ကို ျမန္မာတိုင္းသိေသာ္လည္း
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ကိုသာ စားခ်င္သည္။ အထုပ္အပိုး ျပင္ဆင္မႈတြင္ စားခ်င္စဖြယ္
ဆဲြေဆာင္ထား၍ျဖစ္သည္။ အဓိကျပႆနာမွာ မိမိတို႔လုပ္ငန္းကို ရိုးရာအတိုင္း
စဲြကိုင္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး အေျပာင္းအလဲကို မလုပ္လိုျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
မူလလက္ေဟာင္းဆိုသည့္ နာမည္တစ္လံုးႏွင့္ပင္ ေက်နပ္ေနၿပီး ေခတ္ႏွင့္ညီေအာင္
ေျပာင္းလဲ လုပ္ကိုင္ႏိုင္မႈ မရွိ၊ စဥ္းလည္း မစဥ္းစားေပ။ ထို႔ေၾကာင့္
လူတစ္ဦးခ်င္း၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုခ်င္း ေနာက္က်က်န္ခဲ့ရင္းမွ
တိုင္းျပည္အတိုင္း အတာႏွင့္ပါ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
ေနာင္လာမည့္ သံုးေလးႏွစ္အတြင္း အာဆီယံကုန္သြယ္မႈဇုန္ေတြ လာေပေတာ့မည္။
ယခုပင္လွ်င္ တရုတ္ႏွင့္ ယိုးဒယားပစၥည္းေတြကို မယွဥ္ႏိုင္လွ်င္၊
ၿပိဳင္ဘက္ေတြ မ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ျမန္မာ့ရိုးရာလုပ္ငန္းေတြ
ပေပ်ာက္သြားဖို႔သာ ရွိသည္။ တိုးရစ္ေတြ အမွတ္တရ လာၾကည့္သည့္ ျပတိုက္ထဲက
လုပ္ငန္းေလးေတြသာ ျဖစ္သြားဖို႔ရွိသည္။ ယေန႔ လုပ္စားေနရသည့္
အေျခအေနမ်ိဳးကို သာယာေန၍မရ၊ လုပ္ငန္းေတြ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ျဖစ္ေနသာ
အရွိန္အဟုန္ ျပင္းလြန္းသည့္ ကမာၻ႕ေစ်းကြက္တြင္ ျမန္မာသူေ႒းေတြ
ရပ္တည္ႏိုင္ၾကမည္ေလာ၊ သူေ႒းေတြတင္မဟုတ္ လက္မႈပညာသည္၊
ကြ်မ္းက်င္ပညာသည္ေတြေရာ ထိုကမာၻ႕ေစ်းကြက္ထဲတြင္ ရွိေနၾကေသာ
အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္မည္ေလာ။ စဥ္းစားၾကဖို႔သာ ရွိသည္။
ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပသည္
(ပါဝင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ မူလစာေရးသူ၏ အျမင္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။)
(တင္ထားၿပီးသား၊ ဖတ္ထားၿပီးသား သူမ်ားအတြက္ ေမးလ္ ႐ႈပ္သလိုျဖစ္သြားလွ်င္
မရည္႐ြယ္ပါေၾကာင္း..။)
ဦးစစ္မင္း
0 comments:
Post a Comment