(၁)
အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ၊ ျပည္ပမွာ က်င္းပတဲ့ ျမန္မာနဲ႔ဆက္ႏြယ္တဲ့ ဘာသာရပ္ေဆြးေႏြးပြဲတခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တက္ေရာက္ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံ၊ ကင္ဘာရာမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့၊ ျမန္မာ့ေရးရာေဆြးေႏြးပြဲ၊ မဲလ္ဘုန္းတကၠသိုလ္မွာလုပ္ခဲ့တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို (၂၀၁၁) ခုႏွစ္ထဲမွာ ေရာက္ခဲ့ပါေသးတယ္။
အမ်ားအားျဖင့္၊ ျပည္ပေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ၊ ႏုိင္ငံျခားသုေတသီေတြက လႊမ္းမိုးထားတာ မ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ကို သုေတသနလုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖို႔ ရံပံုေငြေထာက္ပံ့ထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ရွိတယ္။ သုေတသန စနစ္တက်လုပ္တတ္တယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား ေျပာဆိုေရးသားရာမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ ေကာင္းမြန္တယ္။
ဒါေပမယ့္၊ တခါတေလက်ေတာ့၊ သူအႀကီးအက်ယ္လုပ္ေနတဲ့ စာတမ္းဟာ၊ ဘာမွလဲမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျမင္မိတယ္။ ျမန္မာပီပီ၊ အားနာတတ္ေတာ့၊ သူတပါးႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ထားတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို မေ၀ဖန္ခ်င္လွပါဘူး။ တခ်ိဳ႕စာတမ္းရွင္ေတြဆို၊ ျမန္မာသုေတသီေတြ ေ၀ဖန္မွာ၊ ေထာက္ျပမွာေၾကာက္လုိ႔၊ သူတုိ႔စာတမ္းကုိ ေတာင္းတာေတာင္ မေပးရဲၾကဘူး။ တခါေတာ့၊ အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔၊ ျမန္မာ့ေရးရာကၽြမ္းက်င္သူေတြဟာ၊ ျမန္မာ့အေရးကို၊ တခါမွ မွန္မွန္ကန္ကန္တြက္ဆႏုိင္ခဲ့ျခင္း မရွိၾကဘူးလို႔၊ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ ရမ္းပစ္ခဲ့တာေတာင္၊ ဘယ္သူမွ် ျပန္မေခ်ပႏုိင္ခဲ့ၾကပါဘူး။
တခါတေလမ်ားမွာေတာ့၊ ျမန္မာစာတမ္းရွင္အခ်ိဳ႕ရဲ႕ စာတမ္းေတြဖတ္ၾကတယ္၊ ဖတ္တာၾကားၾကရ နာၾကရတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ျမန္မာပညာရွင္ေတြေရးတဲ့ စာတမ္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြလဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၀ါရွင္တန္ပုိ႔စ္သတင္းစာလိုမ်ိဳးမွာ ၀င္ေရာက္ေရးသားမႈေတြလဲရွိလာလုိ႔၊ စိတ္နည္းနည္းသက္သာရာရတယ္။
စိတ္ထဲမွာ၊ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာက ေပၚေနတဲ့ ေမးခြန္းက၊ ငါတုိ႔သမိုင္း၊ ငါတုိ႔အေၾကာင္းကို ဘယ္သူေရးမွာလဲ? လို႔ပါ။ သမုိင္းလို႔ ေျပာရာမွာ အတိတ္ေရာ၊ ပစၥဳပၸန္ေရာ၊ အနာဂတ္ကိုပါ ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းေရးသြားသလို၊ “ငါေျပာခ်င္သမွ်၊ ငါ့အေၾကာင္း” မျဖစ္ပဲ “သူမ်ားေရးခ်င္သလိုေရးတဲ့၊ ငါ့သမိုင္း” ျဖစ္ရေတာ့မွာလား?
(၂)
ကုိယ့္သမိုင္းကို ကုိယ္ေရးေနၾကတာပဲဆိုတဲ့စကား တစ္ခုရွိပါတယ္။ ဒါက အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ပါ။ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တာေတြ- ေကာင္းတာေတြေရာ၊ ဆိုးတာေတြေရာ၊ သမုိင္းမွာ တင္က်န္ရစ္ခဲ့မယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ပါ။
အခု- ကၽြန္တာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့၊ ကုိယ့္သမုိင္းကုိ သူမ်ားက ေရးေရးေနတဲ့ကိစၥပါ။ သူမ်ားေရးတာျဖစ္လုိ႔၊ လံုး၀မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ၿပီး၊ ဆန္႔က်င္ခ်င္တဲ့စိတ္မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို၊ သူမ်က္ေစ့၊ သူ႕အေတြ႕အၾကံဳ၊ သူ႕ေနာက္ခံသမုိင္းနဲ႔ ေရးၾကေျပာၾကရာမွာ မွ်မွ်တတမွ ရွိပါ့မလားလို႔ စိုးရိမ္ပူပန္မိပါတယ္။
အဲဒီလိုေျပာလို႔၊ ငါတုိ႔ေရးတာမွ အမွန္၊ ငါတုိ႔ေရးတာမွ အေကာင္းလုိ႔ ယူဆတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္၊ အျမင္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ ေရးတာေျပာတာမ်ိဳးေတြကုိလဲ၊ သေဘာမက်ပါဘူး။
(၃)
တေလာက လုပ္သြားခဲ့တဲ့ ေငြေရးေၾကးေရး ဘ႑ာေရးေဆြးေႏြးပြဲမွာ၊ ဥေရာပသမဂၢရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳကုိ အေျခခံၿပီး ေျပာသြားတယ္။ ထားလုိက္ပါဦး။
အခုရက္ပုိင္းမွာလုပ္တဲ့ ျမန္မာ့လူမႈစီးပြားေရး၊ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕အျမင္ဆိုတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲမွာက်ေတာ့၊ ျမန္မာပရိသတ္ကုိ ဖိတ္မရလို႔ လုိ႔ ဆိုတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ၊ သုေတသီေတြက လႊမ္းမိုးထားတယ္။ ဘာသာေရးအေၾကာင္းျပ၊ အရပ္ဘက္အဖြဲ႔အစည္းေတြ အေၾကာင္းျပ၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။
ကုိယ့္ဆီကုိလဲ၊ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတြအေနနဲ႔ ၀င္လာတဲ့သတင္းေထာက္ေတြ၊ သုေတသီေတြ မၾကခနေရာက္ေရာက္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို၊ သူတု႔ိ လိပ္စာကတ္ျပားေတာင္၊ ေတာင္းမရလို႔ ဓါတ္ပံုပဲအတူ ႐ိုက္ထားလိုက္ရတယ္။
ျမန္မာေတြဘက္က၊ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို စနစ္တက်တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့သူ ခပ္ရွားရွား။ ေျပာရဲဆိုရဲ ေျပာႏုိင္ဆိုႏုိင္၊ ေျပာတတ္ဆိုတတ္တ့ဲသူကလဲ နည္းနည္း၊ ဧည့္သည္ ႏုိင္ငံျခားသားကုိ အားနာတတ္တဲ့စိတ္ကလဲ ရွိေနေလေတာ့၊ အမ်ားအားျဖင့္ သူတုိ႔လက္ခ်ာ႐ိုက္တာကို ခံလိုက္ရတာက ခပ္မ်ားမ်ားျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
သာဓကတစ္ခုေျပာရရင္ ေက်းလက္ေဒသ မိသားစုေတြ အပို၀င္ေငြရေအာင္၊ ေမြးျမဴေရးလုပ္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေဆြးေႏြးတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ (၁)ေပါင္စားတာထက္၊ အသား(၁)ေပါင္စားတာက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ (၃)ဆေလာက္ ပိုကုန္တာေၾကာင့္၊ အနာဂတ္မွာ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းဟာ အလားအလာ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔၊ ပညာရွင္တစ္ေယာက္က ေ၀ဖန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၀င္ေငြ ျမင့္လာရင္ အသားငါးကုိ ပိုစားမယ္မဟုတ္လားလုိ႔ ေထာက္ျပေတာ့၊ အဲဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္တဲ့။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လဲ၊ သားငါးေမြးျမဴေရးလုပ္ဖုိ႔၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက အားေပသင့္တယ္ဆိုေတာ့၊ အဲသလို လုပ္လို႔မရဘူးလုိ႕၊ မနည္းျပန္ၿပီး ေျဖရွင္းရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တာ၀န္ယူရတဲ့အပုိင္းတစ္ပိုင္းမွာေတာ့၊ တက္ေရာက္သူေတြကို၊ ျမန္မာလိုေျပာခိုင္းၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကအဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ေျပာေပး၊ ေရးေပးတဲ့စနစ္ကုိပဲ က်င့္သံုးၿပီး၊ ေျဖရွင္းယူရတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း၊ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကအေၾကာင္းေပမယ့္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိတာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္တာေတြကလဲ ရွိေနေသးတယ္။ တခါတေလမွာ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးရတာရွိသလို၊ တခါတေလက်ျပန္ေတာ့လဲ၊ ကုိယ္အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးရတာေတြက ရွိေနျပန္ပါေရာ။
ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးၾကရာေတြမွာလဲ၊ အမ်ားအားျဖင့္ အသက္ႀကီးသူ၊ ၀ါႀကီးသူ၊ စကားမ်ားမ်ားေျပာတတ္သူ၊ စကားမ်ားမ်ားေျပာႏုိင္သူေတြက လႊမ္းမိုးတတ္ျပန္ပါေလေရာ။ ဒီအခါ ငယ္ရြယ္သူေတြ၊ တျခားသူေတြက ေျပာေရးဆိုခြင့္မရွိၾက၊ ကုိယ့္အသံ- ကိုယ့္အျမင္ကို ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ မရၾကပဲ ရွိေနျပန္ပါတယ္။
တခါတေလက်ေတာ့လဲ၊ ကုိယ္က ကိုယ့္အတုိင္းအတာနဲ႔ကိုယ္၊ ေခၽြေခၽြတာတာ၊ စိစိစပ္စပ္ေလးေနတာကို၊ ဟိုလူကလဲ သူ႕ဟာေလးလာေရာင္းရ၊ ဒီလူကလဲ သူ႕ပစၥည္းလာေရာင္းရ၊ လာလာၿပီး အေရာင္းျမႇင့္ေနလိုက္ၾကတာ၊ ကုိယ့္အတြက္အသံုး၀င္သလား၊ မ၀င္သလားဆိုတာ၊ သူလဲမသိ၊ ကုိယ္လဲမသိလုိ႔၊ ခံစားမိျပန္ပါတယ္။ ပစၥည္းကေကာင္းေပမယ့္၊ ကုိယ့္၀င္ေငြနဲ႔ လက္လွမ္းမမီတာမ်ိဳးျဖစ္ေနေလမလား၊ ေစ်းေပါေပမယ့္၊ ခဏတာခံ၊ တရက္ေလာက္ပဲခံၿပီး စုတ္သြားမယ့္ဟာမ်ိဳးလား။ ေရြးႏုိင္ေစ်းဆစ္နုိင္မွ ေတာ္႐ံုက်မွာပဲ။ ေရြးဖုိ႔၊ ေစ်းဆစ္ဖုိ႔ဆိုတာကလဲ၊ ဗဟုသုတလဲရွိ၊ ဉာဏ္ပညာလဲရွိ၊ ေရြးစရာေတြရွိသလုိ၊ ေရြးပုိင္ခြင့္ေလးကလဲရွိဦးမွ။
အိမ္သာလို႔ ဧည့္လာတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားရေလမလား။
အမ်ိဳးသမီးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ကေတာ့၊ ျမန္မာ့အေရးကို ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္၀င္တစားရွိေနတာေတြ႕လို႔ အံ့ၾသမိသတဲ့။ တကယ္ေရာ- ျမန္မာေတြရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားတာလား? ျမန္မာႏုိင္ငံကို တုိးတက္ေစခ်င္၊ ႀကီးပြားေစခ်င္တာလားလို႔ေမးေတာ့၊ ကုိယ့္မွာ အေျဖမရွိဘူး။
ေျပာခ်င္တာက၊ ကုိယ့္ဘက္က ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအားနည္းရင္၊ ကုိယ့္ဘက္က စနစ္တက် ျပင္ဆင္မႈမရွိရင္၊ ကုိယ့္အသံမထြက္ႏုိင္၊ မေဖါက္ႏုိင္ဘူး။ ကုိယ့္သမုိင္းဟာ သူမ်ားေရးတဲ့သမုိင္း၊ သူမ်ားႏႈတ္ဖ်ား-ကေလာင္ဖ်ားက သမုိင္းပဲ ျဖစ္သြားမယ္။ သူ႔သေဘာသူ႕အျမင္ေတြက၊ ကုိယ့္သေဘာကုိယ့္အျမင္ေတြကို လႊမ္းမိုးသြားမယ္။ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာသာမက၊ ပညာေရးနယ္ပယ္မွာပါ၊ လႊမ္းမိုးမႈခံရမယ္။ ကုိယ့္အရပ္ကိုယ့္ေဒသမွာေတာင္မွ၊ ခံလိုက္ရတယ္ကြာဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္မယ္။
ဒီေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာကို ေရြးခ်ယ္ၾကမလဲ၊ သူ႕ႏႈတ္ဖ်ား၊ ကေလာင္ဖ်ားက၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သမုိင္းလား? ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၊ မွ်မွ်တတ၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔၊ သံုးသပ္ေရးသားထားတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ သမိုင္းလား?
(၂၈-၁၁-၂၀၁၁)
ခင္ေမာင္ညိဳ
(ေဘာဂေဗဒ)
Ref : ေခတ္လူငယ္
0 comments:
Post a Comment