အစိုးရလက္ထဲတြင္ ေငြပို ရွိေနမည္ဆိုလွ်င္

အစိုးရလက္ထဲတြင္ ေငြပို ရွိေနမည္ဆိုလွ်င္ ဟူေသာ သေဘာသည္ ပိုေငြျပ ဘတ္ဂ်က္သေဘာကို ရည္ညႊန္းျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အစိုးရအသုံးစားရိတ္သည္ အစိုးရ ရေငြႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ နည္းေနျခင္းကိုိ ဆိုလိုသည္။ ပိုေငြျပ ဘတ္ဂ်က္ကို က်င့္သုံးရာတြင္ လက္ရွိ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ား၏ အေျခအေနအရ သိပ္ကိုက္မႈလည္း မရွိသည့္ သေဘာကို ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံမ်ားဆိုလွ်င္ ေႂကြးတင္တာ မ်ားလြန္းၿပီး ကၽြန္ျဖစ္လုနီးပါး အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနေသာ အေျခအေနတြင္ ပိုေငြျပ ဘတ္ဂ်က္ကို က်င့္သုံးရန္ဆိုသည္မွာ အေတာ္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ သေဘာကို ေတြ႕ရသည္။ တဖန္ က်င့္သုံး၍လည္း မရေသာ သေဘာတြင္ ရွိသည္။ အေျခအေနကလည္း ပိုေငြျပ ဘတ္ဂ်က္ကို က်င့္သုံးရန္ အျခအေနကလည္း မေပးေသာ အေျခအေနျဖစ္သည္။

ဘာေၾကာင့္ ပိုေငြျပဘလဲဟူေသာ ေမးခြန္းအတြက္ေတာ့ အေျဖရွိပါသည္။ တိုင္းျပည္တြင္ ေငြေဖာင္းပြမႈႏႈန္းသည္ မလိုလားအပ္ေသာ အဆင့္ေလာက္တြင္ ရွိေနျခင္း၊ (ေငြေဖာင္းပြမႈ မရွိရေတာ့ဘူးဟု ဆိုလွ်င္ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္တြင္ အသင့္အတင့္ေသာ ေငြေဖာင္းပြမႈမ်ိဳးေတာ့ လိုပါသည္။ ယင္းကို Supply Side Economic Policies တြင္ ထပ္မံေဖာ္ျပပါမည္။) သို႔ေသာ္လည္း လိုအပ္ေသာ ႏႈန္းထားထက္ ျမင့္ေနေသာ ေငြေဖာင္းမႈမ်ိဳး အတြက္ေတာ့ ထိန္းေက်ာင္းရန္ လိုလာပါမည္။ ထိန္းေက်ာင္းရန္ လိုလာပါမည္ ဆိုျခင္းမွာ နိမ့္က်ေအာင္လုပ္ျခင္း (to reduce) လုပ္ျခင္းကိုသာ ရည္ညႊန္းပါသည္။ ေနာက္ၿပီး အစိုးရတြင္ ေႂကြးၿမီ မ်ားလြန္းေနေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတို႔တြင္ က်င့္သုံးရသည္ဟု အဆိုရွိပါသည္။

ထိုသို႔ေသာ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္အတြက္ ပိုေငြျပ ဘတ္ဂ်က္ကို က်င့္သုံးေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးလည္း မ်ားလာတတ္ပါသည္။ လူမမာကို အားေဆးတိုက္သလိုမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ပါသည္။ လူမမာကို အားေဆးတိုက္လွ်င္ ဘာျဖစ္သလဲဟု ေမးလွ်င္ အားရွိမည္ဟုသာ အလြယ္တကူ ေျဖပါမည္။ မဟုတ္ပါ။ ပို ဒုကၡေရာက္တတ္ပါသည္။ အားေဆးဒဏ္ မခံႏိုင္ေသာ လူမမာျဖစ္လွ်င္ ပိုဆိုးသြားတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေငြေဖာင္းပြခ်ိန္တြင္ ေငြ ပိုလိုတတ္ပါသည္။ ထို ေငြပိုလိုေသာ အခ်ိန္တြင္ အခြန္အေကာက္မ်ား ျမင့္လိုက္ၿပီး အစိုးရ ေထာက္ပံ့ေနၾက စားရိတ္မ်ား ေလ်ာ့ခ်လိုက္မည္ ဆိုလွ်င္ တည္ရွိေနေသာ စီးပြားေရးသည္ အေျခအေန ပ်က္သြားတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါတြင္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ က်င့္သုံးသနည္းဟူေသာ ေမးခြန္း ရွိလာမည္ ျဖစ္သည္။

တိုင္းျပည္အေျခအေနသည္ စီးပြားေရး စာမာန္ခုတ္ခ်ိန္တြင္ (Overheating Economy) အက်င့္  လာဘ္စားမႈကလည္းမ်ား၊ ေပးမွလုပ္၊ ေရေလာင္းမွ အေကာင္းထင္၊ ကိုယ့္အတြက္ ကြက္ကြက္ကေလးပဲ လုပ္တတ္ေသာ လူႀကီး၊ ခြန္ဖန္စီးပြားေရး ကစားေကာင္းေသာ အခ်ိန္မ်ားကို စီးပြားေရးေသာင္းက်န္းခ်ိန္ဟု သတ္မွတ္ၿပီး ထိုအခ်ိန္တြင္ ေငြေၾကးသည္လည္း လိုအပ္ေသာ အေနအထားထက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေဖာင္းပြတတ္ပါသည္။ လူထုႏွင့္ လုပ္ငန္းမ်ား လက္ထဲတြင္ ေငြေၾကးပမာဏမ်ားမ်ား ေရာက္ေနသည့္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ယင္းအတြက္လည္း လုိေငြျပဘတ္ဂ်က္ သုံးသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။ ျပႆနာမွာ လိုေငြျပဘတ္ဂ်က္အတြက္ အစိုးရသည္ ပိုေနေသာ ေငြမ်ားကို သိမ္းရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လိုေငြျပဘတ္ဂ်က္ သေဘာတရားတြင္ ပိုေနေသာ ေငြမ်ားကို သိမ္းျခင္းသည္ ပိုေနေသာ လူမ်ားထံမွ သိမ္းၿပီး ျဖစ္လာေသာ ပိုေငြျပ ဘတ္ဂ်က္အတြက္ေတာ့ တိုင္းျပည္ အထိနာႏိုင္ပါသည္။

ပိုေငြျပဘတ္ဂ်က္ေၾကာင့္ အစိုးရဘ႑ာေငြပိုင္းဆိုရင္ရာတြင္ တိုးတက္လာသည့္ သေဘာေတာ့ ရွိပါသည္။ အခြန္ရေငြ တိုးလာၿပီး ယင္းမွ တင္ရွိေသာ အစုိးရေႂကြးၿမီကို ဖဲ့ဆပ္မည္ဆိုလွ်င္ အစိုးရတင္ရွိေသာ အေႂကြးမွ အတိုးေပးရမႈမ်ားလည္း သက္သာလာပါမည္။ ပိုေငြျပဘတ္ဂ်က္သည္ တိုင္းျပည္အတြက္ေတာ့ သြင္းကုန္ကို ေလ်ာ့က်ေနမည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ပင္လွ်င္ ျပည္ပ ေငြေပးေငြယူ သာမန္စာရင္းပိုင္းကို ေလ်ာ့က်ေစႏိုင္ပါသည္။

ပိုေငြျပဘတ္ဂ်က္ က်င့္သုံးရာတြင္ အဓိက ဂ႐ုစိုက္ရမည့္ အခ်က္မ်ားတြင္ တိုင္းျပည္အေနျဖင့္ ပိုေငြျပဘတ္ဂ်က္ကို က်င့္သုံးရေတာ့မည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာသည့္တိုင္ တိုင္းျပည္အေနျဖင့္ ထိုပိုေငြျပဘတ္ဂ်က္ေပၚလစီ က်င့္သုံးမႈအတြက္ ဒဏ္ခံႏိုင္၊ မခံႏိုင္ ဆန္းစစ္ရန္ေတာ့ အလြန္ အေရးႀကီးပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဒဏ္မခံႏိုင္ဘဲ က်င့္သုံးလိုက္မည္ဆိုလွ်င္ အျခား ေဘးထြက္ဆုိးက်ိဳးဟူေသာ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာသည္ ႀကီးထြားလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ႀကံဳလဲ ႀကံဳခဲ့ဘူးသည္။ ခံလည္း ခံရဘူးသည္။  မ်ားေသာအားျဖင့္ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးေနေသာ လုပ္ငန္းမ်ားသည္ SMEs မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထို SMEs အေပၚတြင္သာ အခြန္မ်ား တိုးေကာက္ၿပီး စီမံခ်က္မ်ား ခ်ေနမည္ဆိုလွ်င္ အလုပ္လက္မဲ့မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဇာစ္ျမစ္မ်ားသည္ ေန႔စားသမား အလုပ္သမားမ်ားမွသာ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါသည္။ SMEs မ်ားအေနျဖင့္ အခြန္ႏွင့္ မႀကံဳလွ်င္ စီမံခ်က္ျဖင့္ ႀကံဳသည္။ စီမံခ်က္မရွိလွ်င္ အခြန္ေကာက္စားခံရသည္။ လိုခ်င္ရာမရလွ်င္ လမ္းမႀကီးပိတ္ၿပီး ေစ်းေရာင္းခိုင္းသည္။ ယင္းသည္ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာကို ထိုမွာတင္ ရပ္လိုက္ႏိုင္လွ်င္ ပိုေကာင္းသည္။ အေၾကာင္းမွာ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာသည္ အလုပ္လက္မဲ့ တကယ္မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ေျပာင္းသြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မလုပ္ရေသာ အလုပ္မွာ လုပ္ရေသာ အလုပ္သို႔ ေျပာင္းသြားၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုေျပာင္းသြားေသာ အလုပ္သည္ မလိုလားအပ္ေသာ အလုပ္မ်ား ျဖစ္လာမည္ဆိုလွ်င္ လူမႈေရးမေျပလည္မႈမ်ား ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ Economy unrest မွသည္ Social Unrest ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ယင္း Social Unrest မွ Inner Cith Problems မ်ား ျဖစ္လာႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အျခားေသာ စဥ္းစားစရာ အခ်က္တစ္ခုလည္း ရွိပါေသးသည္။ အခြန္အေကာက္မ်ားကို တိုးေကာက္ၿပီး ေထာက္ပံ့ေၾကးမ်ားကို ေလ်ာ့ခ်ျခင္းတြင္ ပိုေငြျပဘတ္ဂ်က္၏ ေပၚလစီလက္နက္မ်ား (policy instruments) မ်ားသာျဖစ္ေသာ္လည္း အခြန္ေကာက္သင့္သူကို မေကာက္ဘဲ ေကာက္လိုက္လွ်င္ ျပႆနာတက္ႏိုင္သလို ေထာက္ပံ့ေပးရသင့္သူကိုလည္း ေထာက္ပံ့ေၾကး ဆက္ေပးရမည္သာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အစိုးရ၏ ေထာက္ပံ့ေၾကး မခံစားသင့္ဘဲ ခံစားေနရသူမ်ားကိုေတာ့ အရင္ဦးစြာ ဆန္းစစ္သင့္သည္။ ရသင့္သူမရ၊ မရသင့္သူရ၊ ျဖတ္သင့္သူကို မျဖတ္၊ မျဖတ္သင့္သူကို ျဖတ္မိႏိုင္ေသာ အေျခအေနမ်ား၊ မွားတတ္ေသာ အေျခအေနမ်ားတြင္ အစိုးရ အခြန္အေကာက္ႏွင့္ အစိုးရ ေထာက္ပံ့ေၾကးဆိုင္ရာ မူဝါဒတြင္ မ်ားစြာ ႐ႈပ္ေထြးႏိုင္သည္။ တစ္ဦးျခင္းအေနျဖင့္ေတာ့ အမွားအမွန္လည္း မခြဲျခားႏိုင္ပါ။ ျပည္သူ႔ဘ႑ာကို ျပည္သူက ဆုံးျဖတ္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။ ဗဟိုဦးစီးစနစ္ႏွင့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ ကြာျခားရျခင္း အေျခခံအေၾကာင္းသည္ ထိုအခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ အမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ဘတ္ဂ်က္ကို အမ်ားက ဆုံးျဖတ္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူ႔ဘက္ကၾကည့္ေတာ့ လူစြမ္းေကာင္း၊ ကိုယ့္ဘက္ကၾကည့္လွ်င္ သစၥာေဖာက္ဟု ထင္တတ္ေသာ သေဘာသည္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာႏွင့္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ Micro aspects မ်ားတြင္ တစ္ဦးျခင္း သက္ဆိုင္သူကသာ ဆုံးျဖတ္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေသာ္လည္း Micro aspects မ်ားကိုေတာ့ လူထုဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ရယူေလ့ရွိၾကပါသည္။

ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္စိုး(ေဘာဂေဗဒ)