ကိုယ့္အမ်ိဳး ကိုယ့္ ဇာတိ .ကိုယ့္ အမိေၿမကို ခ်စ္ၾကပါ ( ေပးစာ ၈ )

ညီညီညာညာ ဆုိလုိက္ႀကပါ ကြ်န္ေတာ္ တုိ ့ရဲ ့ကမၻာ မေႀက ပါ
ဒီစာ ကို ေရးခ်င္ေနတာေတာ့ႀကာပါၿပီ ။ ေဟာဒီ ပတ္စပို ့စာအုပ္ေလးကို ေတြ
့ကတည္းက စိတ္၀င္စားလုိ ့ႀကည့္မိရင္း ေရးခ်င္တဲ့ အေတြး တခ်ိဳ ့၀င္လာလုိ
့ပါ။ လူမွာ အမ်ိဳးႀကက္ မွာအရုိး ဆုိေတာ့လည္း . ကိုယ့္အမ်ိဳး ကိုယ့္ ဇာတိ
.ကိုယ့္ အမိေၿမကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ပါ။ ဒါမ်ိဳးေတြကေတာ့ အစိုးရ
သတင္းစာေတြမွာလည္း ဖတ္ဖူးၿမင္ဖူးမွာပါ ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ ့လို ၀ါဒၿဖန္
့သေဘာမဟုတ္ ။ တကယ့္ကို ရင္ထဲက ခံစားလုိက္ရလို ့ေရးၿဖစ္သြားတာပါ ။
အထူးသၿဖင့္ ၿပည္ပ ေရာက္ၿပီး ကိုယ့္တုိင္းၿပည္နဲ ့ ေ၀းေနတဲ့သူေတြ အတြက္ ေတာ့
အမိေၿမရဲ ့တန္ဖုိးေလးကို သိတတ္။ တန္ဖိုးထားတတ္ႀကပါေစလုိ
့ဆႏၵၿပဳရင္းေပါ့။

အေလးၿပဳ .. ဂ်ပု

အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ ကတည္းက စိန္ေပါလ္ ေက်ာင္း ေရွ ့အလံတုိင္ကို ေသာႀကာေန
့တုိင္း အမ်ိဳးသား၀တ္စံု (တုိင္ပံု) ၀တ္ကာ အေလးၿပဳႀကရသည္။ ၿပီးေနာက္
ႏုိင္ငံေတာ္ သီခ်င္း ကမၻာမေႀက ကို သံၿပိဳင္သီဆုိႀကရေလသည္။

အရင္တုန္းကေတာ့ ဒါမ်ိဳး အစီအစဥ္ မရွိ ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး အသစ္ေၿပာင္းလာ ၿပီးမွ သူ က
ယခုလို စီစဥ္ သၿဖင့္ အပတ္စဥ္ ႏုိင္ငံေတာ္အလံကို အေလးၿပဳရသည္။ ထုိ
့ေႀကာင့္ ပထမဦးဆံုး အေလးၿပဳႀကသည္တြင္ အနည္းငယ္ ကေမာက္ကမ ၿဖစ္ေလသည္။
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (ေမာ္နီတာ) မွ ႏုိင္ငံေတာ္အလံ အား အေလးၿပဳ ဟု အသံ၀ါ
ႀကီးႏွင့္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္လုိက္ေသာအခါ .ကြ်န္ေတာ္တို
့ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း တညီတညႊတ္တည္း .. ဂ်ပု .. ဟု ေနာက္ေၿပာင္ကာ
သံေယာင္လုိက္ႀကသည္။

အေလးၿပဳ .. . ဂ်ပု .. ကာရံေလးကေတာ့ မိေနသားပဲ ။

ဒါေပမယ့္ . ေက်င္းအုပ္ဆရာႀကီးက အေတာ့္ကို ေဒါသထြက္ေလသည္။ နုိင္ငံေတာ္
အလံအေလးၿပဳပဲြ ကို ေနာက္ေၿပာင္စရာမလုိ ။ ေလးစားတန္ဖုိးထားရမည္ဟုဆုိ၏။
အနားရွိ ဆရာမ မ်ားကလည္း အသံလာရာ ဘက္ဆီမွ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ ့ကို
ေက်ာၿပင္ကို ေဗ်ာတင္ေလေတာ့သည္။

ရႊမး္. .. ရႊမ္း . အဲဒါ ဂ်ပု အံုး…. ဂ်ပု အံုး။

ထုိ ့ေႀကာင့္ ေမာ္နီတာ ၿဖစ္သူကို ေနာက္တစ္ေခါက္ အေလးၿပဳ ဖုိ ့ေစခုိင္းေလေတာ့သည္။

ဒီတခါတြင္ေတာ့ . ဆရာ ၊ မ မ်ားက အနီးကပ္ ေသခ်ာစြာလုိက္ႀကည့္ေလသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္အလံ အား
အေလးၿပဳ ဟု ဒုတိယအႀကိမ္က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာပါသည္။ အသင့္ရြယ္ထားေသာ
ႀကိမ္လံုးမ်ား၏ ေအာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေက်ာင္းသားမ်ားက တုပ္တုပ္ပင္
မလွဳပ္ရဲေသာ္လည္း တခ်ိဳ ့ေနရာက ..တခြီးခြီး ဟု ရယ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာေလသည္။

ထုိ ့ေနာက္ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်ငး္သီဆုိၿပီး စာသင္ခန္း သို ့ၿပန္၀င္ႀကရသည္။
အတန္း ထဲ ေရာက္ေသာ ယခုန က အၿဖစ္အပ်က္မ်ားကို စၿမံဳ ၿပန္ရင္း
ကမၻာမေႀကသီခ်င္းကို ေနာက္ေၿပာင္သီဆုိႀကၿပန္၏။

ကမၻာမေႀက...

ဒါတုိ ့ၿပည္ ဒါတုိ ့ေၿမ တုိ ့ပုိင္တဲ့ေၿမ

ၿပည္ေထာင္စုကို လက္ဖက္ ေကြ်းလုိ ့

တုိ ့တာ၀န္ေႀက... ဒါတုိ ့ၿပည္..ဒါ.တို ့..........

ၿဖန္း..ၿဖန္း ဟူေသာ အတန္းပိုင္ ဆရာမ ၏ ႀကိမ္စႀကၤာ က ဘယ္ကမွန္းမသိ ေရာက္လာၿပန္၏။

ဘာ..တဲ့..လက္ဖက္ ေကြ်းလို ့..ဟုတ္လား...ဆိုအံုးေလ...

ၿပည္ေထာင္စုကို လက္ဖက္ ေကြ်း.ႀကအံုးေလ ..ေနာက္တခါ ဒီထက္ နာမယ္ မွတ္ ထား .. ေဟာဒီ
ႀကိမ္လံုးကို နမ္းထားႀက.. ဟုဆုိကာ ႀကိမ္လံုး ႀကီးကို အနားသို
့ထုိးေပးေလသည္။

ထုိစဥ္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေယာင္ယမ္းကာ ဆရာမ ၏ ႀကိမ္ လံုးကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး သြား နမ္းလုိက္မိသည္။

ထုိ ့ေႀကာင့္ ဆရာမက ေဒါသပိုထြက္ကာ . အဲဒီ အူေႀကာင္ႀကား ေကာင္ ကလည္း ရြဲ
့ေၿပာ လုိ ့ေၿပာမွန္း မသိ ဟု ဆုိကာ ထပ္မံ အရုိက္ခံရၿပန္ေသးသည္။

(ေအာ္..သားက သိမွ မသိတာကို ..နမ္း ပါဆုိ လို ့.)

ေနာက္အပတ္ ေသာႀကာေန ့

ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးက ေနာက္တခ်ိန္ Assembly ေတြ ့ဆံုပဲြ တင္ အမိ်ဳးသားအလံ ၊
အမ်ိဳးသားသီခ်င္း အေႀကာင္းကို အေသးစိတ္ရွင္းလင္းေၿပာႀကားေလေတာ့သည္။

လူဆုိတာ ကိုယ့္ႏုိင္ငံရဲ ့အမ်ိဳးသား အလံ ၊ သီခ်င္း ၊ ၀တ္စံု စသည္တုိ ့ကို
တန္ဖိုးထားေလးစားရမည္။ ႏုိင္ငံတကာအလယ္တြင္ ထုိသို ့ကုိယ္ပုိင္ သေကၤတ
မ်ားၿဖင့္ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ရပ္တည္ႏိုင္ဖုိ ့ရာ လြယ္ကူသည့္ ကိစ ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။
လြတ္လပ္ေသာ ႏုိင္ငံ အၿဖစ္ရပ္တည္ ႏုိင္ရန္ ေပးဆပ္ခဲ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ္ တုိ
့ဘုိုးဘြားမ်ား၏ အသက္ ေသြး ေခြ်းမ်ားက မနည္းလွေပ။ ထုိ ့ေႀကာင့္
တန္ဖုိးႀကီးမားလွေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ အလံ ကို ရုိေသရမည္။ ႏုိင္ငံေတာ္
သီခ်င္းကို ေလးၿမတ္ရမည္။ ကုိယ့္အမ်ိဳးသား၀တ္စံုကို တန္ဖိုးထားရမည္။

ကမၻာေပၚတြင္ ကိုယ္ပုိင္ ႏုိင္ငံ ရယ္လုိ ့မည္မည္ ရ ရ မရွိသည့္ ႏုိင္ငံ
ေပါင္းမ်ားစြာရွိေလသည္။ တုိင္းတပါးက ကြ်န္ၿပဳသိမ္းပိုက္ထားၿပီး
ယခုထက္တိုင္ လြတ္လပ္ေသာ ႏုိင္ငံအၿဖစ္ မေရာက္ရွိေသးပဲ ႏုိင္ငံတကာ အလယ္တြင္
ညွိဳးငယ္စြာ ေနရေသာ တုိင္းႏုိင္ငံ မ်ား အေႀကာင္းေၿပာၿပေလေသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို
့ၿမန္မာႏုိင္ငံ သည္ပင္ တခ်ိန္က ကိုလိုနီ ကြ်န္ ႏုိင္ငံ ၿဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
အကယ္လုိ ့မ်ား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆနး္ တုိ ့လုိ ပုဂၢိဳလ္ တုိ ့က
စြမ္းစြမ္းတမံ မႀကဳိးစားခဲ ့မိလွ်င္ လြတ္လပ္ေရး ဆုိတာလည္း
ေ၀း၀ါးေနအံုးမည္သာ။

အာဇာနည္ ႀကီးမ်ား၏ သက္စြန္ ့ႀကိဳးပမ္းမွူ ့ေႀကာင့္သာ ကြ်န္ေတာ္ တုိ ့ယခု ကဲ့သုိ ့ေနႏုိင္ၿခင္ၿဖစ္သည္။

တရုတ္ၿပည္ရွိ ေဟာင္ေကာင္ကြ်န္း ပင္လွ်င္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေလာက္မွ သာ အဂၤလိပ္တုိ
့က ၿပည္မႀကီး ထံသို ့လဲႊေၿပာင္းေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

တုိင္းတပါးလက္ေအာက္ခံ ဘ၀ သည္ သိမ္ငယ္ေပစြ ။ ေအာက္က် ေပစြ ။

ထုိသုိ ့ေၿပာႀကားေနစဥ္ ေဘးနားမွ သူငယ္ခ်င္းတဦးက အရႊင္းေဖာက္ေလသည္။
ဆရာႀကီးကလည္း …ေဟာင္ေကာင္လို ေအးေအးေဆးေဆးမွ လြတ္လပ္ေရး ယူရင္ ၿပီးေရာ ။
ငါ တုိ ့ေတြ လည္း သူတုိ ့ထက္ေတာ့ တုိးတက္မွာပဲ . ခ်မ္းသာမွာပဲ..
အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက Rangoo , Burma ဆုိတာ အာရွ မွာ တစ္ပဲကြ .. အခုကေတာ့
အဂၤလိပ္ ေခတ္ ထက္ေတာင္ ေအာက္က်ေနေသးတယ္။ မင္းစဥ္းစားႀကည့္ေလ…
အဂၤလိပ္ကြ်န္ဘ၀ ကလြတ္ ေတာ့လည္း ငါတုိ ့က ကမၻာပတ္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ခံေနႀကရတာပဲ
။ ငါ ့ဦးေလေတြ ဆုိရင္ မေလး ကိုသြားလုိက္။ ထုိင္းကို သြားလုိက္နဲ ့။
အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက ဒီႏုိင္ငံေတြက ငါတုိ ့ကို ေမာ္
ေတာင္ႀကည့္၀ံ့တာမဟုတ္ဘူးကြ။ အခုေတာ့ ကြာ။ မင္းလည္း ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ
့ႏုိင္ငံၿခားကို သြားၿပီး အလုပ္ လုပ္ရလိမ့္မယ္ . မယံုရင္ ႀကည့္ေန ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ ့က..လြတ္လပ္ေရး ယူတာ နည္းနည္းေစာသြားတယ္။ အခု ေနမွ ယူရင္ ေအးေဆးပဲ .
တုိက္ခိုက္စရာေတာင္မလုိေတာ့ဘူး။ အခုလုိလည္း နိမ္ ့ ေနမွာမဟုတ္ဘူး.

အႏွီ သူငယ္ခ်င္း၏ စကားသည္ မည္သို ့မွ လက္ခံႏုိင္စရာမရွိေပ။ လူဆုိတာ
ကုိယ္ပုိင္ ႏုိင္ငံ ၿဖင့္ေနႏုိင္ရေပမည္ ။ သူတပါး လက္ေအာက္ခံ ၿဖင့္
မေနသင့္ေပ။ အသက္ေပး စြန္ ့လြတ္သြားေသာ သူရဲေကာင္းတုိ ့ကား အခ်ည္းအႏွီး
မၿဖစ္တန္ရာ။ သုိ ့ေသာ္ . အေႀကာင္းေႀကာင္း ေႀကာင့္ ဆင္းရဲေနေသာ ၿမန္မာ
ႏုိင္ငံကို ႀကည့္ကာ မခ်ိတင္ကဲ ၿဖင့္ ကေလး သဘာ၀ ေၿပာသည္ဟုသာ နားလည္မိပါသည္။

(၀န္ခံခ်က္ . .လြန္ခဲ့ေသာ 15 ႏွစ္ခန္ ့က သူ ေၿပာခဲ့သည့္ မင္းလည္း ႏုိင္ငံၿခားမွာ
ကြ်န္ခံ ရလိမ့္မည္ဟု စကားသည္ ေနာင္ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ အဖုိ ့ေသြးထြက္ေအာင္ပင္
မွန္ေလေတာ့ သတည္း)

ဒုကၡပင္လယ္ ထဲက ပါလက္စတုိင္း
ုိ ့ေနာက္ ဆရာႀကီးက မ.လြတ္လပ္ေသးေသာ ႏုိင္ငံမ်ားအေႀကာင္း ႏွင့္ ၄င္း တုိ ့၏
ေန ့စဥ္ လူမွဳ ့ဘ၀ဒုကၡ မ်ားကို ေၿပာႀကားေလေတာ့သည္။ အဓိက ေထာက္ၿပ သြားသည္
ႏုိင္ငံကေတာ ့..အေရွ ့အလယ္ပိုင္းရွိ .. Palestine ပါလက္စတုိင္း ဟူေသာ
ႏုိင္ငံ အေႀကာင္းပင္ ။ ကမၻာေက်ာ္ ေဂ်ယုဆလင္ ၿမိဳ ့ ရွိသည္
့ႏုိင္ငံလည္းၿဖစ္သည္။ ထုိႏုိင္ငံသည္ 1947 ခုႏွစ္ ခန္ ့မွ စတင္ကာ
ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ားက တုိက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ၿပီး Israel အစၥေရး ဟူသည့္ ႏုိင္ငံ
တည္ေထာင္လုိက္ႀကသည္။ ထိုနယ္ေၿမကို သူပုုိင္သည္ ငါ ပုိင္သည္ ဟု ၿငင္းခုန္ကာ
နယ္ေၿမလု စစ္ပဲြ မ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ဆင္ႏြဲႀကသည္။ ဂ်ဴးတုိ ့ကလည္း သူတို ့၏
အဘုိး၊အေဘးမ်ား ၏ ဘုိးဘြားပုိင္ေၿမ ၿဖစ္သည္ဟုဆုိကာ အေလ်ာ့မေပး သၿဖင့္
ပါလက္စတုိင္းသား တုိ ့သည္ ႏုိင္ငံလက္မဲ့ ၿဖစ္ကုန္ႀကရသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္
လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြမ်ားၿဖင့္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ္ၿငားလည္း ယေန ့ထက္တုိင္
မလြတ္လပ္ႏိုင္ေသးေပ။ မၿငိမ္းခ်မ္းေသးေသာ ႏုိင္ငံပင္ၿဖစ္သည္။

ေသြးစြန္းေသာေန ့ရက္မ်ား မည္ ဒုကၡ အတိ ၿပီးေလ၏။ မ်က္ရည္ တုိ ့ၿဖင့္ ၿပည့္လွ်မး္ေနေသာ
မ်က္လံုးမ်ား ၊ ဗံုးကဲြသံ ၊ ေသနတ္သံမ်ား ၊ ကယ္သူမဲ့သူတုိ ့၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား
သည္ ပါလက္စတုိင္းသားတုိ ့၏ မထူးဆန္းေသာ အရာမ်ား ၿဖစ္ေလသည္။

အၿဖဴသည္ အနက္ ႏွင့္ ယွဥ္လုိက္မွ ပို ၿဖဴလာသည္။ အလင္းသည္ အေမွာင္ ႏွင့္
ႏွိဳင္းႀကည့္မွ ပို ၀င္းလာသည္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္း ၿပီး လြတ္လပ္ေသာႏုိင္ငံ ၏
တန္ဖုိးသည္ မလြတ္လပ္ပဲ ေန ့စဥ္လုိလုိ တုိက္ပဲြ မ်ား ၿဖစ္ေနေသာ ႏုိင္ငံ
မ်ားအေႀကာင္း သိရမွ ပိုၿပီး တန္ဖိုးတက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့သည္
ကုိယ့္ႏုိင္ငံ ကို တန္ဖုိးထားသင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကြ်န္ေတာ္ တုိ ့၏
ဘုိးေဘး မ်ားသည္ပင္ တခ်ိန္က ပါလက္စတုိင္းၿပည္သူမ်ားလုိ ခံစားခဲ့ႀကရဖူး၏ ။
ဒုကၡ ပင္လယ္ ေ၀ဖူး၏။

ဆရာႀကီးသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဇာတိေသြး၊ဇာတိမာန္ မ်ား ရွင္သန္ ေအာင္ပ်ိဳးေထာင္ေပး၏။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကို ေမြးဖြားေပး၏။ အမ်ိဳးသား သီခ်င္း ၏ တန္ဖုိးကို
ဂုဏ္ၿမင့္ေပး၏။

ထို ေန ့ ထုိ အခ်ိန္မွ စတင္ ကာ ေနာက္ ေနာင္ ႏုိင္ငံေတာ္ အလံ အေလးၿပဳပဲြ တြင္ မည္သည့္ ေနာက္ေၿပာင္သံမွ မႀကားရေတာ့ ။
အားလံုးေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက အလံေတာ္ကို ရုိေသေလးၿမတ္စြာ ဦးညႊတ္
လုိက္ႀကသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ထုိစဥ္ကတည္းက ပါလက္စတုိင္း ဟူေသာ ႏုိင္ငံ ၏ အမည္ကို စတင္ ရင္းႏွီးခဲ့ပါသည္။ ကမၻာ ့ေၿမပံုတြင္
လုိက္ရွာႀကည့္ေသာ္ မေတြ ့ေခ်။ ေအာ္. ဘယ္ပါ ပါ့မလဲ။ လြတ္လပ္သည့္ အခ်ဳပ္အၿခာ
အာဏာ ႏုိင္ငံမွ မဟုတ္တာ။ သို ့ေသာ္ . ပါလက္စတုိင္း တုိ ့၏ သတင္းသည္
ကမၻာ ့သတင္း ေခါင္းစီး မ်ားတြင္ အၿမဲလုိလို္ပင္ ။ ႀကားလုိက္ရသည္က လည္း
စိတ္ခ်မ္းသာ စရာမရွိ ။ အနိဌာ ရံု ေတြ ခ်ည္းပင္ ။ သနား ဖြယ္ရာ ေကာင္းေလစြ ။

ယခု ကြ်န္ေတာ္သည္ အေရွ ့အလယ္ပိုင္းႏုိင္ငံတစ္ခုၿဖစ္ေသာ ့ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယား
ႏုိင္ငံ တြင္ ဟုိတယ္ ၀န္ထမ္း အၿဖစ္ လုပ္ကုိင္လ်က္ရွိပါသည္။ ဟိုတယ္သို
့လာေရာက္တည္းခုိသူမ်ားတြင္ ပါလက္စတုိင္း လူမ်ိဳးမ်ား လည္း မႀကာခဏ ေတြ
့ရတတ္သည္။ သို ့ေသာ္ ထူးဆန္း သည္ က သူတို ့၏ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ (Passport )
စာအုပ္ ၿဖစ္သည္။ သူတုိ ့တြင္ ကုိယ္ပုိင္ႏုိင္ငံ မရွိပါပဲ မည္သို ့ေသာ
ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ (Passport ) ကို ကိုင္ေဆာင္ႀကသနည္း ။ စိတ္၀င္စားစြာ
ႀကည့္လိုက္မိေသာအခါ .

ဘာသာစကား အခက္အခဲေႀကာင့္ ကာယကံရွင္အား ခြင့္မေတာင္းမိသည့္အတြက္ အႏူးအညႊတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။

ကာယကံရွင္အား နစ္နာလုိေစေသာရည္ရြယ္ခ်က္ အလ်င္းမရွိ ။ ကုိယ့္လူမ်ိဳး မ်ား သင္ခန္းစာယူရန္သာ ရည္ရြယ္လ်က္

ဟုတ္ပါသည္။ ၄င္းတုိ ့၏ အိမ္နီးခ်င္းၿဖစ္ေသာ လက္ဘႏြန္ ႏုိင္ငံမွ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ (Passport ) မ်ားကိုထုတ္ေပးထားပါသည္။ သို ့ေသာ္ ေဒသခံ လက္ဘႏြန္
ႏုိင္ငံသားစစ္စစ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ေသာ စာအုပ္ ႏွင့္ ပါလက္စတုိင္းသားမ်ား ၏
စာအုပ္ကေတာ့ ကဲြၿပားၿခားနားပါသည္။

ပံုတြင္ ေတြ ့ရသည့္အတုိင္း ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ၏ ေအာက္နားတြင္ ပါလက္စတုိင္း ႏိုင္ငံသားၿဖစ္ေႀကာင္း
တံဆိပ္တံုး ထုထားပါသည္။ စာအုပ္တြင္လည္း Refugee ဟုေခၚသည့္ ဒုက သည္မ်ား ဟု
ေရးသားေဖာ္ၿပထားေလသည္ ။ စာအုပ္၏ မ်က္ႏွာဖံုးကေတာ့ လက္ဘႏြန္ ႏုိင္ငံ ဟူ
ေဖာ္ၿပထားပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ အဆုိပါ စာအုပ္ကို ႀကည့္ၿပီး ခဏ မွ် ေတြးႀကည့္ဖူးပါသည္။ ကုိယ္ပုိင္ႏုိင္ငံ ရွိလ်က္ အိမ္နီးခ်င္း သူတပါး
ႏုိင္ငံ မွာ အရာရာေအာက္က်ိဳ ့စြာ ေနရမည္သာ။

ကိုယ့္ အိမ္ ကုိယ့္ ယာ ကုိ တုိင္းတပါးသားတုိ ့က သိမ္းယူ ထားသၿဖင့္ ေနစရာ အိမ္မရွိေသာေႀကာင့္
သူတပါးအိမ္တြင္ ခုိကပ္ေနရေသာ ဘ၀ ကား လြန္စြာ အသည္းနာ စရာေကာင္းလွေပသည္။
ေအာ္..ငါတုိ ့ၿမန္မာ ႏုိင္ငံလည္း အဲဒီလို မလြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံၿဖစ္ရင္ ..
ငါတို ့ရဲ ့အလံေတာ္ ၊ ငါတို ့ရဲ ့ႏုိင္ငံေတာ္ သီခ်င္း . ငါတုိ ့ရဲ
့အမ်ိဳးသား၀တ္စံု ဒါေတြ လည္း ယခုကဲ့သို ့ဂုဏ္ယူ၀င့္ႀကြားစြာ ၀တ္ႏိုင္မည္
မဟုတ္ေခ်။

ထုိ ့ေႀကာင့္ ရွိရင္းစဲြ ကိုယ္ပိုင္အလံ ကို ေလးစားစြာ အေလးၿပဳ လုိက္ရင္း . . . ကုိယ့္ႏုိင္ငံေတာ္ သီခ်ငး္ကို ရင္ထဲမွ လွိဳက္လဲွ
စြာ သီဆုိလုိက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။

ကမၻာမေႀက .. ကမၻာမေႀက

ဒါတုိ ့ၿပည္ ဒါတို ့ေၿမ တုိ ့ပုိင္တဲ့ေၿမ..
ၿပည္ေထာင္စုကို အသက္ေပးလုိ ့တုိ ့ကာကြယ္မေလ
ဒါတုိ ့ၿပည္. ဒါတုိ ့ေၿမ.......

 ကိုကိုဦး ( သာစည္ )